Uncharted oyunlarındaki hikaye örgüsü her zaman olduğu gibi aksiyon üzerine kurulmuş. Zaman zaman gizlilik dinamikleri olsa da oyunun büyük bölümünde kendinizi binbir türlü belanın içerisinde buluyorsunuz. tabi bu noktada siper alma, platform dinamikleri ve yakın dövüş sistemi oynanışın bel kemiğini oluşturuyor. Oyunun o sinematik havasının oynanışa etki etmesi için tüm taşlar yerine konmuş. Özellikle kanca ile bir yere atlayıp, rakibin üstüne çullanma gibi dinamikler bir nevi gaza getirici sahnelerin ortaya çıkmasına vesile oluyor.

Açıkçası Uncharted oynarken bir Indiana Jones ya da değme aksiyon filmlerine taş çıkartacak bir macera izlediğimi düşündüğüm çok oluyor. Çünkü oyunun hikaye ve aksiyon dengesi o kadar başarılı ki, sizi daha ilk dakikadan içine çekmeyi başarıyor. Yani bu hikayeyi defalarca oynamama ve olacakları bilmeme rağmen keyifle oynadığımı söylemeliyim. Hele ki daha önce hiç Uncharted oynamayan bir PC oyuncusuysanız sizi gerçekten de mükemmel bir macera bekliyor diyebilirim. Hatta Uncharted 4'teki meşhur kovalama sahnesinde yanınızda olmayı ve oyun hakkındaki görüşlerinizi dinlemeyi gerçekten çok isterdim. Bu kısım bence oyun tarihinin en iyi aksiyon sekanslarından birisi..

Her şeyden önce The Witcher 3 insanın içine işleyen bir CD Projekt destanı. Muhteşem ezgilerle bezenmiş müziklerinden tutun da her bir parçası incelikle oluşturulmuş görevlerine kadar emek kokuyor. Hani bu öyle bir emek ki kendimi uzun zaman sonra Tamriel topraklarına yakın bir yerde hissedebildim. Zaten önceki oyunlarda da inanılmaz güzel olan görev ekranındaki yazılar, The Witcher 3’te de kendini belli ediyor. En ufak takip görevinden, hayalet avına kadar her bir görevin inanılmaz bir arka plan hikayesi var. Tamam, önceki oyunlarda da öyleydi, kabul ettim de bir sorun var: The Witcher 2’in toplam görev sayısı muhtemelen üçüncü oyunun ilk iki bölgesinde geçiliyor. Öyle bir bolluk, bereket var.

Yüzlerce görev için tek tek arka plan hikayeleri yazılması, hatta alakasız görünen “basit” yan görevlerin hayret verici bir şekilde birbirine bağlanması The Witcher 3’ün en güçlü yanı olarak göze çarpıyor.

Aynı zamanda görevleri yaparken size tanınan özgürlük had safhada. Birden fazla yapılacak şey oluyor ve bunları nasıl ve ne şekilde yaptığınız tamamen size kalmış.

Benim oyuna vurulduğum görevse –ki birçok arkadaşım aynı görevden inanılmaz etkilenmiş- White Orchard’ta karşımıza çıkan bir hayalet görevi. Takip, tuzak, gizemleri çözme… Hepsi ustalıkla monitörlerinize yansıyor. Hele görevi bitirirken bir diyalog var, akıllara zarar. Gerek karşımızdaki insanın gözlerinin buğulanması gerek sesindeki o kırılganlık…

“Ben de Witcher’ları kalpsiz sanırdım, efendi Witcher! Çok teşekkür ederim.”