Ku mojemu zaskoczeniu, ten Wolf zawiera całkiem skomplikowaną (jak na gatunek) fabułę. Linia czasowa Wolfensteina oddziela się od naszej mniej więcej w 1942 roku, kiedy to Niemcy odnajdują technologię fikcyjnego starożytnej żydowskiej organizacji Da’at Yichud. Technologia ta oczywiście jest na tyle zaawansowana, że pozwala ona państwom Osi na wygranie całej wojny – D-Day kończy się porażką, Niemcy desantują się na Brytanię i pokonują ZSRR, a USA zostaje pokonane poprzez zrzucenie niemieckiej bomby atomowej na Manhattan. Owszem, brzmi to dziwnie i jest to przesadzone, ale inaczej się nie dało, tworząc tego typu scenariusz. Jak nietrudno się domyślić, w tej odsłonie wcielamy się w Williama Blazkowicza, który w tej linii czasowej jest Amerykaninem o polsko-żydowskich korzeniach (idealny pakiet biorąc pod uwagę kontekst). Oczywiście jest też szalenie umięśniony, wiadomo. Na przestrzeni kilkunastu godzin przechodzenia gry stopniowo podkopujemy niemiecką hegemonię w Europie, współpracując z ruchem oporu (jednak na faktyczne obalanie władz przyjdzie czas w późniejszych odsłonach). Fabuła jest całkiem ciekawa, zawiera kilka zwrotów akcji, z wizytą na Księżycu czy na dnie Altantyku włącznie, więc trudno tu o nudę – szczególnie że postacie są charyzmatyczne. A przypominam, że jest to strzelanka!

Najważniejsze pytanie – jak się tutaj strzela? Fenomenalnie – pukawki są odpowiednio mocne, wyglądają lekko futurystycznie, mają kopa i brzmią bardzo dobrze. Jest też ich kilka rodzajów – pistolety z tłumikiem, karabiny, strzelby, karabiny półsnajperskie, odczepialne działka stacjonarne – jest tu wszystko, czego potrzeba. A większość z tych broni możemy nawet nosić po dwie sztuki naraz – dwie strzelby, dwa karabiny itd. Po prostu esencja złodupności!
W momencie, kiedy akurat nie strzelamy albo nie oglądamy cutscenki, nie ma za wiele do roboty (poza szukaniem znajdziek na mapach), ale trudno to uznać za wadę, w końcu to strzelanka. Wolf łączy pod niektórymi względami stare z nowym – życie częściowo odnawia się samo, ale tylko do ograniczonego poziomu – musimy więc szukać pancerzy i leczenia. W ogólnej perspektywnie jest to dość przystępna pod względem poziomu trudności gra, a w razie nudy mamy poziom ÜBER (dla prawdziwych szaleńców).

Odpowiedź krótsza – pod względem grafiki niezbyt, pod względem muzyki zdecydowanie tak.
Odpowiedź dłuższa – chociaż modele postaci, zarówno sojuszników, jak i wrogów, wyglądają nieźle, nawet jak na dzisiejsze standardy, tak wiele tekstur jest po prostu szpetnych. Ich jakość czy rozdzielczość potrafią wprawiać w zażenowanie – i to nawet na najwyższych ustawieniach graficznych. Renderowanie jest nienajlepsze (widać to na bardziej otwartych mapach, zionących pustką). Powierzchnie są monotonne i szarobure, a wiele rzeczy wyglądających na interaktywne nie pełni żadnej funkcji.
Natomiast muzyka stoi po drugiej stronie spektrum – nie jest to na pewno najlepszy soundtrack, z jakim się zetknąłem, ale nadal prezentuje sobą bardzo wysoki poziom – zarówno mocne kawałki grające w momencie walki, jak i bardziej spokojne nuty grające w niektórych cutscenkach. Natomiast moje serce skradły piosenki Neumond Records, fikcyjnego niemieckiego studia nagraniowego, głównie dlatego, że reprezentują alternatywne wersje znanych mi artystów i same w sobie zrobione są z klasą – pojawiają się tutaj warianty The Beach Boys, The Beatles, Elvisa Presleya czy The Animals. Słuchanie ich sprawiało mi ogromną przyjemność – i aż szkoda, że nie znalazło się ich w grze więcej, oraz że sequel porzucił ten koncept… Cóż, dla niewyżytych mamy też J, czyli alternatywną wersję Jimiego Hendrixa!

Wspomniałem już o kiepskawej oprawie wizualnej, jednak nie są to jedyne problemy tego Wolfa. Lewitujące ciała wrogów, absurdalny ragdoll czy glicze graficzne nie są rzeczami, które psują grę – czasami mogą nawet tutaj rozbawić. Gorzej, kiedy zaczną się bugować i znikać zbierane przez ciebie znajdźki, albo przeciwnicy zauważą cię w kompletnie losowy sposób, kiedy w poprzednim podejściu kompletnie nie widzieli gracza w identycznych warunkach. Mamy też tutaj niestety nagłe i niezapowiedziane skoki poziomu trudności (chociażby walka w zajezdni kolejowej) czy dziwne zachowanie AI. Wolf zawiera też kilka ohydnych map (przykładowo, jedna w siedzibie Kręgu z Krzyżowej przedstawia mapę Europy zdominowanej przez Niemców, która to mapa zawiera współczesne granice państw), albo absurdy pokroju maszynopisu z układem klawiszy ABCDE w każdej linijce. Jednak znajdą się tutaj także pewne niedopracowania fabularne – pewne wątki są naiwne, chociażby fakt obecności kiepsko ukrytego ruchu oporu w niemieckiej stolicy - a inne wątki są zbytnio ściśnięte – wątek romansowy Anii Oliwy z BJ’em rozkręca się w absurdalnie szybkim tempie. No i jest jeszcze sam BJ, który w zbyt wielu cutscenkach zapewnia kontekst poprzez mamrotanie w dziwny sposób, jakby był na jakichś prochach.

Tak, przechodziłem tą grę trzy lata. Zacząłem pod koniec 2021 roku, skończyłem na początku 2025. Moja przerwa trwała ponad trzy lata z prostego powodu – Wolfenstein trzykrotnie kasował mi postępy w wyniku błędów. Na długo zraziłem się do gry i wróciłem do niej po długiej przerwie. Całe szczęście tym razem udało się grę przejść – ale zdecydowanie nie chcę wracać.

Pomimo wielu problemów nękających The New Order, produkcja ta spełnia wzorowo swoje podstawowe powinności – bardzo dobrze się strzela, mechaniki są przystępne, a nawet fabuła nadspodziewanie dobra. Chociaż doświadczenie psuło mi wiele czynników, a do tak liniowych gier nie zwykłem wracać po ich przejściu, nie mogę ocenić Wolfa inaczej niż bardzo pozytywnie. To solidna strzelanka – jak najbardziej mogę sobie wyobrazić gracza, który skupia się na rozwałce i czerpie z tego więcej przyjemności niż ja, nie zauważając mankamentów. Grafika niezbyt akceptowalna, muzyka fenomenalna, potencjał sequeli zrealizowany… przynajmniej w większości. Nic, tylko strzelać i bić Niemca po… zębach?